BackBack is een Belgisch trio dat al zo’n 20 jaar bestaat, “Deuk” is hun vijfde album en het eerste op hun eigen label BBR. “Deuk” is een anagram van Duke Ellington (Edward Kennedy Ellington is zijn echte naam). Alle nummers op dit album zijn namelijk van de hand van Ellington, behalve “Such Sweet Thunder” en “Half the fun” dat hij schreef samen met zijn alter ego Billy Strayhorn. De muziek is wel aangepast aan het trio want dat is natuurlijk een heel ander paar mouwen dan een Bigband waar Duke de muziek voor schreef. Het trio bestaat uit Marc De Maeseneer op bariton-, tenor- en sopraansax, Filip Wauters op elektrische gitaar en bariton gitaar en Giovanni Barcella op drums, op vier nummers is Frederik Heirman te horen op trombone en Tom Callens op klarinet op een nummer.

De muziek klinkt flink wat rauwer dan het origineel, ze hebben ook hun best gedaan om geen al te bekende nummers te gebruiken, het resultaat is behoorlijk verrassend, vrijwel alle nummers zijn “nieuw” voor mij, niet vreemd want Ellington schreef meer dan 1.500 nummers (!). De benadering van BackBack is ook a-typisch, er zitten flinke rock elementen in en ook het typerende geluid van surfmuziek is te horen, vooral door het gitaarwerk van Wauters.

Het album begint met “Such Sweet Thunder”, een van de bekendere nummers van Ellington die het opnam in 1957, het overrompelende van het origineel is terug te horen in de versie van Back Back met een hoofdrol van Wauters die in de huid kruipt van Dick Dale, de koning van de surf gitaar. Ook “La plus belle Africaine” is iets bijzonders, Duke nam het op voor het Negro Arts Festival in Dakar en later met Max Roach en Charles Mingus onder de naam La Fleurette Africaine. “Half the fun” krijgt een bijna verstilde uitvoering van het trio met Heirman op trombone. In “Chinoiserie” daarentegen gaat het flink loos met een gillende tenorsax en halsbrekend drumspel, geweldig.

“Guitar Amour” is natuurlijk een showcase voor Filip Wauters die een uiterst subtiele solo neerlegt, waarna Frederik Heirman excelleert met krachtige uithalen op zijn “schuiftrompet”. In “Bonga” is het weer surfen geblazen in een razend tempo neergelegd door Barcella, Tom Callens rond het nummer fraai af op zijn klarinet geheel in de stijl van Barney Bigard, heel geslaagd. En zo rollen we van het ene in het andere fraaie nummer, van het sfeervolle “Paris Blues” tot het spookachtige “The little purple flower” met vervreemdende gitaarklanken.

Bij een eerste beluistering moest ik wel even wennen, is dit Ellington ? Maar al heel snel viel ik voor de geheel eigen manier waarop ze zijn muziek hebben verwerkt, uiterst ingenieus en geslaagd, ik hoop ze ooit een keertje live mee te maken.

Jan van Leersum.